Eén dag teruggeweest in Nederland, gewerkt met een familie op het Koorenhuis in Den Haag. Soapscenes. Zoiets kan natuurlijk alleen gevraagd worden door een levendige familie en dat klopte. Heel origineel, ik heb met vrouwen voor hun vrouwenweekend gewerkt, met deelnemers aan een vrijgezellenweekend (meestal ook vrouwen),voor vriendenweekenden, studentenweekenden, maar als onderdeel van een familieweekend heb ik nog nooit gefungeerd. Er zaten nog theatertalenten tussen ook. Wel jammer dat ik te laat was. Zéér tegen mijn gewoonte in. Met dank aan de NS natuurlijk, de enige reden dat ik ooit ergens te laat kom voor activiteiten en werkzaamheden. De internationale trein zou niet stoppen op Schiphol wegens onderhoud, nergens stond vermeld of werd omgeroepen, dat de trein óók Den Haag zou overslaan. Zo zat ik ineens gevangen tot in Rotterdam. Het kostte me meer dan een half uur. Soap. De familie reageerde sportief.
Wel ironisch dat het op deze manier juist nu toch nog een beetje misging, en niet door de drukte van alle reizen.
Vandaag, buitenwijk van Londen, Muswell Hill, de school op een groot terrein, Fortismere.De ‘northern wing’ is vanaf het hoofdgebouw een serieuze wandeling.
Uitzicht op uitgestrekte grasvelden, er hangt een heel milde mist, weinig wind, niet te koud, best aangenaam. In de klas een meisje met de achternaam Tennyson, De leraar zegt: ‘Achterkleindochter van’. De grote lierator. En er is ook een meisje met ouders uit de kringen van Ian McEwan.
Misschien is de druk van ‘adel verplicht’ wat groot, ze zijn zeker niet de besten. Een klas met 31 leerlingen, gemiddeld uit betere milieus -wel iets anders dan de school in East End waar ik eerder gewerkt heb. Daar zaten alleen Bengali-kinderen op, even ontwapenend.
Iedereen doet vandaag erg zijn best en heeft plezier. In groepjes geven ze allemaal een aantrekkelijke presentatie van een gedicht, niemand valt uit de boot, ze hebben gevoel voor tekst, mise-en-scene, groepswerk. En ze schrijven vrijwel allemaal op zijn minst een acceptabel gedicht, er zitten een aantal heel sterke tussen. En nu moet ik voor de revue in Londen drie gedichten uitkiezen. Bijna niet te doen.Zo veel goed, gelijkwaardig werk.
Wat een energie, londen. Gisteren heb ik een tijdje in de buurt van Liverpoolstreet station rondgelopen, op de terugweg van Eastside Educational Trust, waarmee wij hier samenwerken.
Overdekte binnenplaatsen met markten, talloze eethuisjes, veel Aziatisch eten van elke denkbare soort, lange banken aan tafels onder dat ‘overdekte’ buiten, als in een enorme hal.
Rond Devonshire square níet-overdekte binnenplaatsen, hier en daar met trappen aan elkaar geschakeld, prieeltjes, nissen, tuinen. En overal gekrioel van mensen. Bewakers kijken toe. En the London Eye, vlakbij.
Ik maakte een foto, maar dat mocht niet. ‘Private estate and buildings’, zei de bewaker.
Hier schrijven mijn ‘pupils’ over -leven in de stad.
In Berlijn, Londen, Antwerpen, Amsterdam.
Op tien underground stops zit je meestal al goed in de rust. Zoals zondag, in het huis van John Keats, in Hampstead. We ware werkelijk bij hem op bezoek, twee honderd jaar geleden. Hie rontving hij zijn vrienden, hier werd hij verliefd op Fanny. Hier leefde hij een paar jaar voor zijn dood, op vijfentwintigjarige leeftijd, rond 1820.